Benimle ilgili bilmediğiniz bir gerçek var. Her geçen gün ölüme daha çok yaklaşıyorum.

Birgün ‘Bu satırları okuduğunuzda ben çok uzaklarda olacağım’ cümlesiyle başlayan bir yazı bırakır mıyım ardımda bilmiyorum ama yaşadıklarıma dair tahammülüm azalıyor.

Bir sabır sınavı içerisindeyim. Hiç olmadığım kadar keyifsiz, mutsuzum. Yüreğimde bir yara var; uykularımı etkileyen, adımlarımı yavaşlatan bir yara.

Gerçekten bırakmak istiyorum ipin ucunu. Gerçekten gitmek istiyorum. Ancak ne geri gitmek ne de geldiğim yere dönmek istiyorum. Çocukluğumda altına saklandığım o yorgan şimdi neredeyse, oraya gidesim var. Saklanmak ve hiçbir şeyi duymamak istiyorum.

İçimde yıkılan evrenleri farklı zamanlarda defalarca anlatmaya çalıştım; ruhumdaki depremlerle ilgili kurabileceğim bütün cümleleri kurdum. Anlaşılmadı haykırışım; anlatamadım kendimi; içimdeki derin sızıyı hafifletemedim.

Çok üzülüyorum, çok korkuyorum; bildiğiniz gibi değil hakîkaten ölüyorum.

Bu yazıyı bir de yazarının sesinden dinleyin:

Evren’i Sosyal Ağlarda Takip E+