ÖYLE İŞTE

Evren:

Hayat, onun için hep aynı hayattı. Gün, her zamanki gün… Yaşanan her 24 saatin, geçen diğer 24 saatlerden farkı yoktu. Tıpkı her gün bindiği otobüsün, camdan kayıp giden görüntülerin aynı olması gibi. Birgün, yol boyu bütün düşüncelerini paylaştığı o camda daha önce hiç karşılaşmadığı farklı bir bakış gördü. Kendi maviliği içinde, bir daha asla unutamayacağı gözlere kilitlenip kaldı. Ve kayıp gitti mavi gözlü, sarı saçlı rüya. Mavinin adamı, aynı otobüste, aynı camda ve aynı yolda bir daha göremedi aynı gözleri, inatla aramasına rağmen. Ve hiç tanımadığı sevgiye ulaşamamanın hasreti, binbir harfe döküldü, ilk ve son karşılaşmanın bilmem kaçıncı yılında:

Ne o gözler var bugün yerinde ne de o durak. Aynı yolda farklı otobüsler, farklı yüzler, bambaşka bakışlar… Ne mavi adam, mavi gözleri görebildi bir daha; ne de o gözler mavi adamı… İki saniyelik aşklarına şahit olan hiç kimse de olmadı. Bilinen tek gerçek, geriye kalan bu bin harflik hasret yazısı idi:

M.T. :

Kimse bilmedi, soğuk sabah mahmurluğunun buğuladığı bir şehiriçi otobüs camının, yıllarca izlerini içimden silemediğim bıçak keskinliğindeki bakışlarını gözlerimden ayırdığını. Bilinmedi, bakışların yüreğimi dağladı, geçen zamana karşı durmadan kanadı, kanadı, kanadı… Yaralı yüreğime yeni çizikler atsın da yine kanatsın diye gözlerin; kaç sabah daha aynı otobüse bindiğimi, kimse bilmedi. Ve kaç sabah aynı soğukta tirerken dizlerim, kanayan yaramdı tek tesellim, bilinmedi…

İçime düştüğün o yer anlatır diye, evet yine gelirsin diye kaç gece sabahladım. Bir cigara elimde; kanayan yüreğim, üşüyen dizlerimle kaç gecenin sabah olmasını bekledim, bilmedin… Ve her geçen otobüsün buğulu camında ne çok aradım bakışlarının izini, bilemedin, bilemedim… İlk durakta inseydim, sonra atıp kendimi çiğ düşmüş asfaltın ıslaklığına uçar adımlarla gözlerine gelseydim, bilemedim ve sen de bilmedin. Her sabah ne çok koştum ıslak sokaklarda sana gelirim diye… Neredeydin, bilemedim…

Yazanlar: Evren – M.T.
Balıkçı Kahvesi/16.09.2006/08:30
Fotoğraf: Kuşadası il Halk Kütüphanesi / Çekim: EFE

facebook’evreni ] facebook sayfası ] twitter’evreni ] RSS abonelik

5 Comments

  1. çok etkileyici bir yazı..durumuna üzüldüm.inş o senn kadernse bir gün çıkaar karşına..Allah’a emanet ol..

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir