Cumartesi günü Aydın’da tam bir “sanat” vardı. İzmir Devlet Tiyatrosu’nun usta oyuncuları, Ahmet Mithat Efendi‘nin eseri Felatun Bey ile Rakım Efendi‘yi Şükran Güngör sahnesinde öyle iyi temaşa ettiler ki tiyatro salonundan büyülenmiş bir vaziyette çıktım; bütün birgünü sanki o sahnede yaşıyormuşcasına bir duyguyla geçirdim.

Liseden öğretmen arkadaşlar ve öğrencilerle bir sırayı olduğu gibi kapatmıştık. Türkçe öğretmenim Gülgün Sargın ve eşi Adnan Hocamı da oyuna davet etmiştim. Kendilerini kapıda beklerken, içim içime sığmıyordu. Ortaokul sıralarında kendisine Türkçe öğretmeni olma sözünü verdiğim Gülgün Hocam’ı görmeyeli epey bir süre olmuştu ve son derece heyecanlıydım. Oyuna ara verildiğinde elimi tutup “sen de öğretmen oldun“ dedi Gülgün Hocam. “Evet ama kiralık öğretmen :)“ diye cevap verince gülüştük.

Çok beğendiğim halde bir sinema filmini ikinci bir defa daha seyretmeyi pek tercih etmiyorum. Ama Felatun Bey ile Rakım Efendi oyuncuları öylesine eğlenceli, öylesine profesyonel bir performans sergilediler ki akşamki gösteriyi yeniden seyretmeyi istedim. Hatta bu oyunda küçük bir rolüm bile olsun çok istedim. Canlı orkestra eşliğinde curcuna şeklinde geçen oyunda neyin gerçek, neyin prova, neyin oyunun bir parçası olduğunu anlamakta güçlük çekiyorsunuz. Sağınız solunuz, her yeriniz oyunun dekoruyla, sahnenin bir parçasıyla dolu. Oyuncuları bir anda bir adım önünüzde ya da yanı başınızda buluveriyorsunuz.

Hayatımda seyrettiğim en güzel seyirlik oyundu. Ahmet Mithat Efendi’yi kurgu da olsa kanlı canlı vaziyette görebilmek de tüylerimi diken diken etmeye yetti.

Oyundan sonra, tiyatroyu seyretmeye gelen bizim lisenin gençleriyle yemek yemeğe gittik. Lay lay lom derken, yorgun argın eve attım kendimi. Ve TTNET’in her zamanki haftasonu çilesi: İnternetim yine yoktu. Hal böyle olunca cumartesiyi bugüne yazmak nasip oldu.