Duygusal olarak kendime yüklenmemin, aşırı stresin faturasını bugün acı bir şekilde ödemek üzereydim. Hayatımda bu konuda asla yapmayacağım bir ihmali farkettiğimde akşamüzeri derste hocanın gelmesini bekliyordum. Saat 17:08’de beynimde birden bir şimşek çaktı ve büyük bir panikle 5. kattan onlarca merdiveni üçer beşer atlayıp soluğu sokakta aldım. Saat 17.15… Artık her şey bitti derken yaklaşık on dakika sonra apar topar terkettiğim sınıftaydım. Çağrı‘yla göz göze gelip “sorun çözüldü” anlamında gülümseyip yanına oturdum ve hiçbir şey olmamış gibi dersi dinlemeye başladım :) Hayatımın salaklığını merak edenler özelden sorarlarsa mutlaka cevap verir; kendimi rezil etmekten hiç çekinmem :)

Geçen gün -hangi arkadaşımdı hatırlamıyorum- facebook ya da msn iletisine karşılık “Kurallı cümleler kur bana; devrik yaşamayalım sevdamızı“ diye yazmıştım.

Ve çok eskilerden yeni bir arkadaşıma da yılın mesajı: “Yaşadığını biliyorum ama hayatından da şüphe etmiyor değilim. Bir dost…“