Dün Mustafa geldi ama rüzgar gibi gelip geçti. Yıllar yıllar sonra ilk ama çok kısa bir görüşme gerçekleştirdik. Adam kendi işinin patronu ama en yakın arkadaşına yıllar sonra ayıracak 15 dakikayı bile zor buluyor. Hayatın telaşı işte…
20 Nisan’ın Mayıs’ın tatil olması yorgunluğumu aldı ama çok sıktı beni. Bugün kendimi okula attım; öğrencilerim yolda karşıladılar. İlk iki saat dersim olmadığı için biraz geç gelince hesaba çektiler beni. İki karanfilim ve tek gülüm oldu :) Doyamıyorum bu gençlere, nolacak böyle…
Melankolik havalardayım.. Yakınlardan uzaklaşıyorum adeta. Ama her zamankinden daha fazla okuluma gitme, öğrencilerimle vakit geçirme ihtiyacı hissediyorum. Sanırım 12 Haziran’ın sessizce yaklaşıyor olmasından kaynaklanıyor bu garip hüzün.
Neredeyse bir haftayı aşkın süredir hiçbir yoruma cevap yazamıyorum. Vaktim olmadığından değil, keyfim olmadığından. Bir süre daha böyle mecnun halim devam edecek gibi. Yorum yazan arkadaşlardan özür diliyorum :(