Fotoğraf Çekmem Lazım Gibi

Havanın soğuk olması sebebiyle eve erken çıktığım bir kurban bayramı geçirdim. Eskiden öyle miydi; kaç tane kurban kellesi, bacağı yüzerdim, kaç kapıya kurban eti dağıtırdım sayısını bilmezdim.

Zaten pek fazla kimseyi de görmedim bu bayram; az ve öz bayramlaşmanın en uzun soluklu durağı Gülgün Hocamdı. Öğretmenlik üzerine tüyolar ve özel hayatıma dair acil eylem planları ile dolu bir hasret giderme yaşadık :)

Telefonda bayramlaşırken Umar‘ın söylediği “İstanbul’da artık kurbanlık göremediğimizden bayramın geldiğini de pek anlamıyoruz“ sözü beni biraz geçmişe götürdü. Sahi, bizim mahallede eskiden neydi öyle her yer kurbanlık koyunlarla dolu olur, komşu çocuklarıyla onları otlatırdık. Rahmetli babam kurbanlığı biraz erken alırdı ki kardeşlerimle birkaç gün koyunu gezdirelim, besleyelim, bayramın tadını yaşayalım diye. Şimdi mahallemizde ne çimenlikler kaldı, ne kargılıklar ne de doğru düzgün bir toprak parçası.

İki gündür keyifsizim, hasta mıyım yoksa başka bir hal içinde miyim anlayamadım. Domuz gribi aşısı da okula bir türlü gelmek bilmedi; ona sinir oluyorum bir taraftan. Sağlık personeliyle kan uyuşmazlığı içerisinde olduğum için bir bahaneyle de olsa ayaklarına gidesim gelmiyor. Arkadaşlarda bir asabiyet, bir kendini beğenmişlik hali :) Zevklerim değişiyor, tahammüllerim, hatta hoşgörü anlayışımda… Fotoğraf çekmem lazım acilen ;)

—