Bu akşam yağmurda yürürken neyi anladım biliyor musun? Ruhumu dinlendirecek birkaç kitaba ihtiyacım var. Saatlerimi harcadım; elim Yunus Emre’yle Şems Tebrizi’ye dokundu. Şimdi onlar, yanı başımda.
Huzur’dan ayrılınca neyi düşündüm biliyor musun? Herkesin ilahi sınavı, kendine zor. Kimse için kolay değil tâbi tutulduğu hiçbir sınav.
Bu gece neyin farkına vardım biliyor musun? Hayatta bazı fotoğrafları çekmek ve çekilmek imkansız. Şimdi ben ki her yazıyı yazabilir miyim? Yazarım belki ama her fotoğrafı çekebilir miyim…
Çektiğim her fotoğraf karesi belki şimdi değil ama zamanla bana acı verecek mi? Bilmiyorum…
e-vren günlüğü sitesinden daha fazla şey keşfedin
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Evren, masum bir çocuğun gülücüklerinin olduğu bu fotoğraf o kadar güzel ki düşünemiyor insan, zaman değiştiğinde fotoğrafın beraberinde hüznü de getireceğini.Farklı yerlerde olsak da sınavımızın bir kısmı benzer.Allah melek gibi Safiye Sultan’larımızı eksik etmesin. Gülümsemek daha çok yakışıyor Evren’e :)
eğer ki boşlukta ise yüreğin, oku! sana hangisi en yakınsa onu oku…”SinanYağmur-Aşkın Gözyaşları Şemsi Tebriz…Mutlaka oku!
Eski fotolara bakmak insanı gerçekten hüzünlendiriyor. Geçen zamanı geri getirmenin imkanı yok. Onun için mevcut zamanı sevdiklerimizle en iyi şekilde yaşamak lazım. Rahmetli eniştemi de görünce bir garipsedim. Mekanı inşallah cennetten bir köşedir…