Aylardır İstanbul’da gördüğüm en güzel Ege’sin sen!

Öyle çok özlemişim ki kokun zeytin kokusunu hatırlattı bana. Suskunluğun çocukluğumu… Varlığın, kavuşamadığım aşklarımı… Kaçamak tebessümün kaybettiğim oyuncaklarımı anımsattı.

İnsan, İzmir’e rastlayınca yedi tepeli yalnızlığıyla bir kez daha yüzleşir mi… yüzleştim!  Sahip olduğum yalnızlık senin yalnızlığınla birleşince kalabalığa dönüşür mü… dönüşmedi!

Sen zeytin, ben incir ağacının gölgesinde… İncir çekirdeğine sığmayan  bir aşk, zeytin çekirdeğinde.

Dün akşam kapatıp gözlerimi öptüm kokladım seni. Bu sabah açıp gözlerimi yanı başımda, başucumda aradım sessizliğini. Tutamadım ellerimde yüreğini, sığdıramadım İstanbul’a İzmir’i.

Bir küçük tebessüm koca bir gözyaşına dönüştü değil mi?

[Takip Et]