19 Eylül cumartesi: Ramazan’ın son günü, bayram arifesi. Bütün Aydın alış verişte. Özgür‘le görüşüp 10 numaralı hattıyla turladım, hasret giderdim :) İftardan sonra bütün bir gece saçma sapan şeyler yedim. Bu, 1 ay boyunca dinlenen mideme resmen zulümdü :)
20 Eylül Pazar:
Bayramın birinci günü. Her yıl saatler öncesinden bizi bayram namazı için uyandıran annem bu yıl Continue reading →
Saat 20:38
Okunan yatsı ezanıyla bütün ihtişamıyla serildi yer yüzüne Ey Şehr-i Ramazan! Başlar, aynı Rabb’ın huzurunda secdeye vardı, hep bir ağızdan tekbirler getirildi. Çoluk çocuk, kadın erkek herkes Sultanların Sultanı’nın bereketini, havasını, huzurunu doldurdu yüreklerine.
İlk Teravih namazımı, çocukluğumun ilk camii, Konak Camii‘nde kılmak istedim. Kokusunu, yeşil halılarını özlemişim. İlkokuldayken yeğenler, kuzenler, mahalleden arkadaşlarla toplanır, camiin en üst katının tenha yerinde grup halinde güle oynaya teravih namazımızı -sözde- kılardık :) Ama ne namaz! Stand-up gösteri neredeyse. Yere yeni çıkmakta olan erikleri dizerdik de secdeye her gidişte birer tane ağzımıza atar, kütür kütür yerdik :) Namaz çıkışında da diğer mahallenin çocuklarıyla torpil savaşı yapardık.
Onca gırgır şamatamıza hafif uyarılar gelirdi cemaatten ama hiçbir zaman biz çocukları namazdan ve camiden soğutacak derecede tepki göstermezlerdi. Büyüdük, namazlarımızı -adam gibi- kılmaya başladık. Ne o günler geri geliyor, ne o çocukluk arkadaşlarımız, ne de o eski Ramazanlar…
